Wat keek Alda er zondag naar uit om iedereen van haar gemeenschap terug te zien.
En dat Alda gemist werd dat werd bij aankomst aan de koninkrijkszaal direct duidelijk. Met een groot applaus, knuffels, lieve woorden …
Wat genoot ze van het weerzien.
Tijdens de daarop volgende vergadering bleek ook hoe geliefd Alda was en hoeveel ze voor hen betekende.
Ze is steeds een vaste waarde binnen de gemeenschap geweest.
Na afloop namen al de aanwezigen dan ook persoonlijk afscheid.
Er werd geknuffeld, men ging nog even met haar op de foto, er werd gelachen en er werden tranen gedeeld.
Ondanks de regen stond iedereen buiten bij ons vertrek en werden we enthousiast uitgezwaaid.
Hoe mooi kan vriendschap zijn als het pad met liefde is bezaaid.
